
Հուլիս 05, 2016
Հայաստանում մարդիկ տառապում են գրեթե միանման, բայց արտագաղթում են յուրովի. մեկը հեռանում է լուռ` ցավը սրտում և արդեն կարոտած, մյուսը՝ վերադառնալու խոստումով, որին ինքն էլ չի հավատում: Եվ կան մարդիկ, ովքեր հեռանում են բարձրաձայն աղմուկով՝ դուռը շրխկացնելով մնացողների երեսին: Նրանց վերջին բողոքը կարծես ինքնասպանի երկտող լինի՝ ես հեռանում եմ այս ճահճից ու ձեզանից, մի օր դուք կփոշմանեք, որ ես գնացի, բայց արդեն ուշ կլինի: Մի կողմից իր արարքն արդարացնելու, մյուս կողմից՝ սեփական կարևորությունը մեծացնելու հոգեբանությունն է արտագաղթողին դրդում նման քայլի: Ես կգնամ այնտեղ, ուր ամեն ինչ լավ է, և իմ մոտ ամեն ինչ լավ կլինի: Դուք եք տուժելու, որ թույլ տվեցիք՝ ես գնամ: